Najlepsze w tym filmie jest przywołanie świata dawnej wsi. Bez cepelii, sentymentalizmu, społecznikostwa, naśmiewania się, tylko wprost, bezpośrednio, od środka, jakby samemu się było jednym z gromady. I czuje się, oglądając film, że ten świat jest w pewien sposób prawdziwszy od tego, co „nowoczesne” i „miejskie”, bardziej jest, podłoga jest bardziej podłogą, łóżko bardziej łóżkiem, poduszka poduszką, kubek kubkiem, balia balią, rzeczy mają swój ciężar, teraz wszystko staje się „lekkie”, „wymienne”. Dalej: niebo, słońce, wiatr, deszcz, droga, łąka zachowują swój elementarny, pierwotny charakter, nie ulegają degradacji do poziomu jakiejś sielankowej scenografii. I tak samo wszystkie zajęcia i zdarzenia, praca, śpiewanie, wesele, śmierć, wszystkie zachowują swój elementarny charakter i ciężar.

Czy w polskim kinie powstał taki film? Ja nie widziałem. (Tylko nie mówcie mi o Kolskim). Może trochę początek serialu „Ucieczka z miejsc ukochanych” według Piętaka. Dzieła polskiej literatury przywołujące w taki sposób świat dawnej wsi: Myśliwski, Nowak, Piętak. W literaturze europejskiej najlepsza rzecz, jaką czytałem to „Błogosławieństwo ziemi” Hamsuna.